Koffiedik kijken

Op de interclub in Tessenderlo werden de uitslagen van de wedstrijd in Lede verdeeld. Jan de Kruiff, winnaar van die wedstrijd, nam zijn exemplaar fier in ontvangst. Het document heeft voor hem terecht een emotionele waarde. Groot was daarom zijn ontsteltenis toen hij op weg naar huis tot de bevinding kwam dat hij de uitslag en zijn persoonlijk wedstrijdblad in Tessenderlo op de tafel had achtergelaten. Hij greep meteen naar het mobieltje van één van zijn medereizigers en bracht mij de droeve mare. Het kwaad was ondertussen geschied. Alle achtergebleven paperassen werden in een afvalcontainer gegooid, en de zaal was ondertussen afgesloten. Ik beloofde mijn best te doen om de bewuste documenten te recupereren.

Op zondag 1 juli liet hij mij nogmaals weten, ditmaal per e-mail, dat zijn verloren wedstrijdblad hem nauw aan het hart lag:

" Hallo top-organisatie-talent. Gisteren verwittigde ik u telefonisch dat mijn wedstrijdblad van de interclub van 16 juni j.l. in alle euforie vanwege het goede clubresultaat van A'foort gister 30 juni na afloop van de match op tafel in de zaal is blijven liggen. Graag zou ik het terugbekomen, daar het hier een zeldzaam geval van een 'overwinning' betrof! Wilt u mij laten weten of het is gevonden? Nog bedankt, ook voor de prima organisatie van uw interclub en beste groet van Jan".

Op maandag 2 juli antwoordde ik hetvolgende:

"Dag Jan, vanochtend stopte ik op weg naar mijn werk bij cc het Loo. Ik begaf mij naar de receptie en vroeg of ik in de afvalcontainer mocht neuzen. “Geen probleem”, kreeg ik als antwoord. Ik stapte vol goede moed naar het metalen ding en opende niet zonder enige moeite het zware deksel. Een onfrisse geur kwam me tegemoet. De container was slechts voor 10% gevuld. Gelukkig, want dat zou de zoekopdracht wat vereenvoudigen, zo dacht ik. Helaas kon ik met mijn nochtans niet zo korte armen het opgeslagen vuil niet beroeren zodat ik mij verplicht zag om in de bak te jumpen. Een clochard in maatpak: een contradictio in terminis? Misschien wel, maar ik voelde me wel zo. Uit angst dat iemand mij zou opmerken, en verkeerde dingen zou denken, begon ik niet weinig schichtig te zoeken. Ik stroopte mijn mouwen wat op, gleed met mijn vingers door koffiedik op zoek naar onderliggende documenten. En daar…onder een kleedje van papieren servetten trof ik jouw uitslag aan. Quasi ongeschonden, op een theevlekje na. De servetten hebben ongewild goed werk verricht en gulzig het resterende koffienat geabsorbeerd. Gelukkig beschik ik nog over voldoende atletisch vermogen en klom ik gezwind terug uit de container. Op de toiletten haalde ik het koffiedik uit mijn schoenen en reinigde ik mijn sokken zo goed mogelijk. Goed nieuws voor jou dus, zo neem ik aan? Ik zal je de uitslag bezorgen in Sint-Niklaas. OK? Groeten, Ronny Rutten"

Meteen volgde Jans enthousiaste reactie:

"Dag heerlijkheid, alias topatleet/stuntman. Heb je eerder als eens een standbeeld verdiend? Dan is dit het gepaste moment! Ik verzoek je uw pennenvrucht op te nemen in uw alomgewaardeerde scrabbleweblog. Of in De Woordenaar, in de afdeling Rariteitenkabinet, zodat de argeloze lezer(es) te weten komt dat scrabble meer is dan een partijtje stoeien met lettertjes. Afijn, ik zie het kleinood graag tegemoet bij een volgende gelegenheid. Minstens duizendmaal dank en hele beste groetjes van Jan(neman)".

Ik zal mijn missie pas als geslaagd beschouwen na afgifte van het formulier aan Jan in Sint-Niklaas. Een standbeeld hoef ik niet, een stevige dubbele handdruk van Jan volstaat... and will give me a Greet feeling.